Veertien kilometer ten Noorden van TK ligt een kleine base met de naam Poentjak. Een peloton Nederlanders bemensen deze post en proberen daar vanuit met patrouilles in de omgeving meer greep op de omgeving te krijgen. Vanaf eerste kerstdag was ik in de gelegenheid deze post te bezoeken.
Op eerste kerstdag heb ik daar een moment van bezinning georganiseerd. Ik ben begonnen met een nummer van Erik van der Pesch – In naam van de VN – om aan te geven wat bezinnen voor mij betekent; even stilstaan bij de betekenis die dingen hebben. Waarom zijn we hier, waarom is het belangrijk wat we doen (of niet), wat is onze rol daarin? En is dat wat we met ons leven willen?
Het nummer geeft een beleving weer van een militair op uitzending. Het is een verhaal waarin hoop, goede wil en goede bedoelingen uitmonden via twijfel en scepsis in een persoonlijk drama. Het is voor mij een nummer dat de vragen oproept die ik hierboven gesteld heb. Het roept de vraag op naar de zin en de zinervaring van deze missie. Maar het geeft daar niet het antwoord op. En dat kan ook niet. Er is geen pasklaar antwoord. Of ‘de missie’ zinvol is kunnen we over een jaar of twintig misschien gaan zien – en dan nog is de werkelijkheid veel complexer dan een simpel ‘ja’ of ‘nee’. Of mijn bijdrage zinvol is laat zich mogelijk beter beschrijven. Maar ook het antwoord op die vraag is vele malen ingewikkelder dan in een weblog is te vatten. Al is het alleen maar vanwege de vraag voor wie het zinvol zou moeten zijn; voor degene met wie ik een gesprek voer? Voor degene die weet dat hij ergens terecht kan als het niet meer gaat en alleen daardoor al verder kan? Voor de mensen thuis die weten dat er ook op het gebied van personeelszorg verschillende mogelijkheden zijn in het inzetgebied? Voor de Afghaan in Uruzgan? Voor de wereldburger?
Daarna hebben we stilgestaan bij het kerstfeest en de betekenis daarvan voor ons, onder deze bijzondere omstandigheden. Ik heb het kerstverhaal verteld vanuit menselijk perspectief. Hoe Jozef, door de jonge vrouw Maria niet te verstoten nadat ze zwanger bleek te zijn, vergevingsgezindheid toonde. En daarmee een kind, symbool van kwetsbaarheid maar ook van onbedorvenheid en reinheid, in deze wereld verwelkomde. Jozef maakte een keuze, tegen de norm van die tijd in, voor een tolerante opstelling en volgde daarmee zijn menselijke hart. Dat is voor mij de boodschap van het kerstverhaal: we kunnen als mens een keuze maken, een keuze vóór het goede. En als we ons hart daarin volgen in plaats van een harteloze norm, dan brengen we een beetje licht in deze wereld – en in christelijke termen zelfs een belofte van verlossing. Maar we moeten wel eerst zelf die keuze maken, (niet voor een of ander geloof maar) de keuze voor medemenselijkheid.
maandag 31 december 2007
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten