Poentjak

Op een heuvel in het dal van de Rud-e Dorafshān rivier ligt de pelotonsbase Poentjak. Vanuit de verschillende uitkijkposten heb je een voortreffelijk uitzicht op de omgeving. Het is dan ook een groot genoegen om daar eens rustig de tijd te nemen om om je heen te kijken. Het liefst gewapend met een verrekijker.
Het uitzicht op de bergen is elke dag anders. Afhankelijk van de stand van de zon en de aanwezigheid van stof, wolken, mist of rook uit de verschillende quala’s (ommuurde huizen van leem) zijn de bergen scherper of anders van kleur dan de dag ervoor. En datzelfde geldt natuurlijk voor het dal waar je op uitkijkt waarin zich een groot aantal quala’s, akkers, schapen en geiten met hun hoeders, bomen die in dit jaargetijde hun blad verloren hebben en mensen, kortom een hele samenleving bevindt. Een samenleving die radicaal van de onze verschilt en tegelijk ook zoveel overeenkomsten vertoont. Een leven wat zo dichtbij, aan de andere kant van de Hesco’s, en tegelijk zo ver van ons afstaat. Waar vanuit de kinderen je toelachen en om pennen vragen (thumbs up) en je er tegelijk verstandig aan doet, je scherfvest en je helm te dragen.
De afgelopen dagen heb ik op Poentjak van het uitzicht kunnen genieten en van de mensen die daar twee, drie, tien dagen of soms nog langer hun ding doen. De kleinschaligheid van de base maakt dat de sfeer gemoedelijk is. De primitieve voorzieningen maken dat er een gevoel heerst van op elkaar aangewezen te zijn. Geen douche, anderhalve meter dakgoot als urinoir, een aggregaat dat vier keer per dag uitvalt en weinig contact met thuis zorgen voor een back to basic stemming die voor- en nadelen kent.
Wat me het meest heeft getroffen zijn de onderlinge contacten. Misschien is het de tijd die mensen hebben in de overzichtelijke werkelijkheid van Poentjak. Of is het de overzichtelijkheid zelf. Maar de mensen zijn op Poentjak genegen zichzelf te zijn. Of zichzelf te laten zien. Alsof de afwezigheid van regels over welke jas wel of niet gedragen mag worden of over of je wel of geen muts mag dragen op de base meer ruimte geeft aan de mensen zelf. En die ruimte wordt door de gemiddelde militair zeer gewaardeerd en over het algemeen met verantwoordelijkheidsbesef ingenomen.
Wat mij betreft: tot later, Poentjak.