vrijdag 18 januari 2008

Afscheid

Eergisteren hebben we afscheid genomen van Wesley en Aldert. In de Role 2 lagen ze opgebaard, twee kisten, vredig naast elkaar. Twee collega’s houden een erewake naast de kisten. Er staan twee foto’s, de vlag van het regiment Johan Willem Friso maakt de ruimte compleet. Een indrukwekkend moment als ik naast de kist sta. De mensen die hen hebben afgelegd en opgebaard hebben goed werk geleverd. Ze liggen er mooi bij, hoe vreemd dat ook klinkt.
Even daarvoor hebben we de afscheidsceremonie afgerond in de ATF-tent. Ik ben tevreden over de dienst. De samenwerking met de aalmoezenier heeft een evenwichtig geheel opgeleverd. De aanwezigen van de Charlie-compagnie hebben een bijdrage geleverd. Indrukwekkend waren de fotopresentaties die we konden laten zien. Door de maten van Wesley en Aldert gemaakt, met muziek en op een groot scherm geprojecteerd. Persoonlijk. Mooi.
Ik heb het in de ceremonie ook gezegd: We verliezen twee collega’s onder moeilijke omstandigheden. Mogelijk door eigen vuur. Niets kan dat verlies goedpraten, laat staan ongedaan maken. We zullen de pijn moeten dragen.
Dat er honderden mensen in de ATF-tent staan op het uur van de ceremonie sterkt mij in het gevoel dat we er niet alleen voor staan, we hebben elkaar en dat voelt goed. Ik zie en hoor dat natuurlijk ook om mij heen. In gesprekken met mensen, in groepsgesprekken en bij de verschillende debriefingsgesprekken. Moeilijke omstandigheden brengen mensen bij elkaar. En dat hebben we nodig want we moeten ook de kracht vinden om weer door te gaan. De missie is nog niet ten einde, voor ons niet en voor onze opvolgers nog helemaal niet. En dan voel ik grote bewondering en diep respect voor de mensen die deze missie buiten de poort moeten uitvechten. Aldert en Wesley: Respect.

donderdag 10 januari 2008

Herstel

Vandaag heb ik een dag meegelopen met de jongens van Herstel. Het meelopen met de verschillende eenheden heeft een dubbel doel. Ik krijg meer beeld en geluid bij wat het werk van mensen inhoudt en mensen leren mij op een andere manier kennen dan ‘even op bezoek tijdens de koffie’ .
Een dag bij Herstel betekent sleutelen. Vandaag heb ik een verdeelkap van de versnelling van een MB vervangen en een stuurpomp uit- en ingebouwd. Voor iemand die voor het eerst aan een auto staat te sleutelen ben ik best trots op mijzelf...
Verder heb ik gemerkt dat men het wel waarderen kan als ik mijzelf laat kennen en een dagje meeloop met de mannen en vrouwen op de werkvloer. Bovendien heb ik gezien hoeveel know how er is bij de mensen van Herstel. Naast de vele specialismen is de gemiddelde monteur ook nog eens erg breed opgeleid. Er worden MB’s, Patria’s, Fenneks, Bushmasters, YPR’en, Skania’s, Viertonners en weet ik wat nog meer gerepareerd en gemodificeerd. En overal zijn onderdelen en gereedschappen voor nodig waar een normaal mens nog nooit van gehoord heeft. En al die onderdelen zijn er wel of niet, moeten besteld worden of aangevuld, worden beheerd en in de administratie opgenomen of uitgeboekt wanneer ze worden gebruikt. Kortom, er bevind zich een hele wereld achter de aanduiding Herstel.
En dan ben ik vandaag alleen nog maar bij de afdeling voertuigen geweest. Misschien kom ik er deze uitzending ook nog aan toe om bij de elektromonteurs, wapenherstellers en andere specialismen mee te lopen.

dinsdag 8 januari 2008

De Role 2

De Role 2 is een beetje een cryptische omschrijving voor het militaire hospitaal dat hier op Kamp Holland is gebouwd. Gisteren ben ik in de gelegenheid geweest om een hele dag met een aantal mensen in de Role 2 mee te lopen. Een manier om, anders dan tijdens het koffiedrinken, nader kennis te maken met de mensen die hier ruim vier maanden werken en leven. Een indrukwekkende ervaring.

Al eerder had ik het genoegen van een korte rondleiding door het hospitaal te krijgen. Er is, naast een huisartsenpost, een echt ziekenhuis ingericht met een verpleegafdeling, een IC, een apotheek, een afdeling spoedeisende hulp, operatiekamers, fysiotherapie, een bloedbank, een operatieteam en nog veel meer. Vandaag heb ik vooral mee kunnen kijken met de verpleegkundigen en de verpleging. Op de afdeling waar mannen en kinderen liggen zijn op dit moment zeven Afghaanse patiënten waaronder vijf kinderen opgenomen. De kinderen zijn in het gezelschap van hun vader of grootvader. Stuk voor stuk mensen met een eigen verhaal en doordat er continue een tolk aanwezig is zijn hier en daar tipjes van de sluier opgelicht. De vrouwenafdeling heb ik als man uit respect voor de Afghaanse cultuur niet bezocht.

Een groot deel van het werk bestaat uit wondverzorging. Daarnaast worden natuurlijk de mensen gewassen, worden de bedden verschoond, wordt de medicatie verstrekt en wordt thee of vruchtensap geserveerd. Waar mogelijk heb ik een handje geholpen of geprobeerd even de taalbarrière te doorbreken door met handen en voeten contact te maken met een van de patiëntjes.

Natuurlijk heb ik ook veel met de verplegers en verpleegkundigen gesproken. Ook hun verhaal is indrukwekkend. Verwondingen die je hier tegen komt zijn in Nederland uitzonderlijk. Jonge kinderen die worden binnengebracht, waarvoor je soms heel veel en soms ook niet genoeg kunt doen, dat maakt een diepe indruk op iedereen. Of het moment waarop iemand zich realiseert dat wat wij ook kunnen doen om iemand in leven te houden, het perspectief voor iemand na ontslag uit het ziekenhuis soms erg somber is. En toch, er is geen alternatief dan ook zo iemand zo goed mogelijk te helpen.

Uiteindelijk kijk ik terug op een waardevolle en intensieve dag. Iets waarvoor ik mijn gastheren en –vrouwen van de Role 2 en vooral van de verpleging dankbaar ben.

zondag 6 januari 2008

Personeelszorg

Eén van de redenen dat er geestelijke verzorging bij defensie bestaat is dat personeelszorg hoog in het vaandel staat. Je zou verwachten dat defensie er dan ook zorg voor draagt dat deze personeelszorg optimaal kan plaatsvinden. Eén van de basis voorwaarden hiervoor is dat de mensen die deze zorg op zich nemen tenminste een werkruimte met een stoel en een tafel, een telefoon en een computer tot hun beschikking moeten hebben. En in het landklimaat van Afghanistan is ook een kachel in de winter en een airco in de zomer geen overbodige luxe.
De afgelopen twee weken stonden voor mij in het teken van het verkrijgen van een eigen werkruimte. Toen na ruim twee weken mijn collega hier arriveerde ondervonden we de beperkingen van een gedeelde werkplek. Bovendien is er sinds enige tijd een hek met cijfercode rond de werklocaties opgetrokken wat de drempel naar de hulpverlening ernstig verhoogd. We willen dus naar een andere locatie. Op verschillende niveaus hebben we dit probleem kenbaar gemaakt. Uiteindelijk is voor mij een alternatieve locatie gevonden, helaas nog steeds achter het genoemde hek. Vandaag is gebleken dat die ruimte ook nog door anderen wordt geclaimd. Het probleem is dus nog steeds niet van de baan.
Om heel eerlijk te zijn wordt ik hier ernstig moedeloos van. Ik heb mijn uiterste best gedaan de voorwaarden voor mijn werk zo goed mogelijk te regelen en wordt wederom met huisvestingsproblemen geconfronteerd. Ik zou me bijna ‘niet welkom’ voelen op mijn eigen werkplek en de vraag komt bij me op hoe belangrijk defensie die personeelszorg nu eigenlijk in de praktijk vindt.
Gelukkig bestaat mijn werk inhoudelijk uit veel meer dan één op één gesprekken en kan ik naast deze rompslomp ook nog een aantal zinvolle activiteiten ontplooien. Zo vinden vanavond de gesprekken met het peloton plaats dat onlangs op een bermbom is gereden en daarna in een vuurgevecht is geraakt. Gesprekken waarin de personeelszorg wel een plek en een vorm heeft gekregen en waarin ik dan ook veel voldoening ervaar.

donderdag 3 januari 2008

Onderweg


Kinderen zwaaien naar een militair voertuig van onze Patrouille.


Regelmatig wordt de duim opgestoken. Dat duidt erop dat ze onze aanwezigheid waarderen.


Ook de kleintjes zwaaien mee...


...hoewel sommige nog te zeer onder de indruk zijn van al die militairen.


Ondertussen gaat in TK de handel verder. Langs de weg wordt alles verkocht. Van kachels, groenten, fruit, stoffen tot motorfietsen, bedden en ander huisraad.