De Role 2

De Role 2 is een beetje een cryptische omschrijving voor het militaire hospitaal dat hier op Kamp Holland is gebouwd. Gisteren ben ik in de gelegenheid geweest om een hele dag met een aantal mensen in de Role 2 mee te lopen. Een manier om, anders dan tijdens het koffiedrinken, nader kennis te maken met de mensen die hier ruim vier maanden werken en leven. Een indrukwekkende ervaring.

Al eerder had ik het genoegen van een korte rondleiding door het hospitaal te krijgen. Er is, naast een huisartsenpost, een echt ziekenhuis ingericht met een verpleegafdeling, een IC, een apotheek, een afdeling spoedeisende hulp, operatiekamers, fysiotherapie, een bloedbank, een operatieteam en nog veel meer. Vandaag heb ik vooral mee kunnen kijken met de verpleegkundigen en de verpleging. Op de afdeling waar mannen en kinderen liggen zijn op dit moment zeven Afghaanse patiënten waaronder vijf kinderen opgenomen. De kinderen zijn in het gezelschap van hun vader of grootvader. Stuk voor stuk mensen met een eigen verhaal en doordat er continue een tolk aanwezig is zijn hier en daar tipjes van de sluier opgelicht. De vrouwenafdeling heb ik als man uit respect voor de Afghaanse cultuur niet bezocht.

Een groot deel van het werk bestaat uit wondverzorging. Daarnaast worden natuurlijk de mensen gewassen, worden de bedden verschoond, wordt de medicatie verstrekt en wordt thee of vruchtensap geserveerd. Waar mogelijk heb ik een handje geholpen of geprobeerd even de taalbarrière te doorbreken door met handen en voeten contact te maken met een van de patiëntjes.

Natuurlijk heb ik ook veel met de verplegers en verpleegkundigen gesproken. Ook hun verhaal is indrukwekkend. Verwondingen die je hier tegen komt zijn in Nederland uitzonderlijk. Jonge kinderen die worden binnengebracht, waarvoor je soms heel veel en soms ook niet genoeg kunt doen, dat maakt een diepe indruk op iedereen. Of het moment waarop iemand zich realiseert dat wat wij ook kunnen doen om iemand in leven te houden, het perspectief voor iemand na ontslag uit het ziekenhuis soms erg somber is. En toch, er is geen alternatief dan ook zo iemand zo goed mogelijk te helpen.

Uiteindelijk kijk ik terug op een waardevolle en intensieve dag. Iets waarvoor ik mijn gastheren en –vrouwen van de Role 2 en vooral van de verpleging dankbaar ben.