Personeelszorg

Eén van de redenen dat er geestelijke verzorging bij defensie bestaat is dat personeelszorg hoog in het vaandel staat. Je zou verwachten dat defensie er dan ook zorg voor draagt dat deze personeelszorg optimaal kan plaatsvinden. Eén van de basis voorwaarden hiervoor is dat de mensen die deze zorg op zich nemen tenminste een werkruimte met een stoel en een tafel, een telefoon en een computer tot hun beschikking moeten hebben. En in het landklimaat van Afghanistan is ook een kachel in de winter en een airco in de zomer geen overbodige luxe.
De afgelopen twee weken stonden voor mij in het teken van het verkrijgen van een eigen werkruimte. Toen na ruim twee weken mijn collega hier arriveerde ondervonden we de beperkingen van een gedeelde werkplek. Bovendien is er sinds enige tijd een hek met cijfercode rond de werklocaties opgetrokken wat de drempel naar de hulpverlening ernstig verhoogd. We willen dus naar een andere locatie. Op verschillende niveaus hebben we dit probleem kenbaar gemaakt. Uiteindelijk is voor mij een alternatieve locatie gevonden, helaas nog steeds achter het genoemde hek. Vandaag is gebleken dat die ruimte ook nog door anderen wordt geclaimd. Het probleem is dus nog steeds niet van de baan.
Om heel eerlijk te zijn wordt ik hier ernstig moedeloos van. Ik heb mijn uiterste best gedaan de voorwaarden voor mijn werk zo goed mogelijk te regelen en wordt wederom met huisvestingsproblemen geconfronteerd. Ik zou me bijna ‘niet welkom’ voelen op mijn eigen werkplek en de vraag komt bij me op hoe belangrijk defensie die personeelszorg nu eigenlijk in de praktijk vindt.
Gelukkig bestaat mijn werk inhoudelijk uit veel meer dan één op één gesprekken en kan ik naast deze rompslomp ook nog een aantal zinvolle activiteiten ontplooien. Zo vinden vanavond de gesprekken met het peloton plaats dat onlangs op een bermbom is gereden en daarna in een vuurgevecht is geraakt. Gesprekken waarin de personeelszorg wel een plek en een vorm heeft gekregen en waarin ik dan ook veel voldoening ervaar.