Let's Poker

Een geliefde bezigheid in Uruzgan is het spelen van een spelletje poker. Ook ik heb me schuldig gemaakt aan dit, op het eerste gezicht, onschuldige vermaak. Schuldig, want een korte periode is het spelen van poker om geld een major offence geweest. De commandant van de TFU heeft het spel, op verdenking van hoge financiële inzetten, kortstondig verboden verklaard. Er werd zelfs gesproken van maatregelen tegen kaderleden die weet hadden van dit spel in termen van repatriëring naar Nederland.
Gelukkig is na ampel beraad deze maatregel teruggenomen of genuanceerd. Het spelen van poker, ook met een kleine inzet, is weer toegestaan. Gelukkig, want dit en andere gezelschapsspelen zijn een van de weinige sociale ontspanningsmogelijkheden die op Kamp Holland voor handen zijn. En met een inzet van vijf of tien dollar gaat niemand daar in financiële problemen door komen. Bovendien is het ontbreken van ontspanningsmogelijkheden van het sociale soort nu net een van de punten die uit het moreelonderzoek naar voren zijn gekomen.
Nu wil het geval dat er bij defensie, zonder enig verband met dit voorbeeld te willen suggereren, wel vaker eerst wordt gedaan en pas dan wordt gedacht. De eerste reactie is vaak een heftige. En vanuit operationeel oogpunt is dat ook vaak de enig juiste wijze van reageren. Als er iets gebeurd zijn militairen getraind, zo niet gedrild, direct te reageren. Tijd om te denken is er in operationele omstandigheden niet en dus moet de reactie zijn ingesleten, vandaar dat we speken van militaire ‘skills and drills’.
In andere gevallen, als die tijd er wel is, kan het zinvol zijn die tijd ook te gebruiken om een juiste maatregel of reactie te ontwikkelen. Dat voorkomt ad-hocbeleid dat achteraf toch het verkeerde probleem blijkt te willen bestrijden. Het siert overigens de commandant die dat vervolgens inziet en niet bang is gezichtsverlies te lijden door de maatregel terug te draaien. Een ‘goed leider’ is niet foutloos maar in staat om van zijn fouten te leren.